Leap3D

Toen we vanmiddag uit de Nou Maulin kwamen vond ik dit briefje onder de ruitenwisser:

Nou Jos,
Het houdt ons inderdaad bezig, maar who is talking, Mr. Waerimont?
Twee jaar geleden toen we nog volop bezig waren met meten, las ik al eens iets op internet over nieuwe ontwikkelingen met hand-laserscanners. Toen al dacht ik, dat gaat op termijn ons werk overbodig maken. Dat denk ik nog steeds, maar dat neemt niet weg dat we met veel plezier in de grot gewerkt hebben, én waarschijnlijk de eerste en laatste 'old school' digitale topo van deze grot hebben gemaakt.

Maar goed, die handscanners zijn nog niet zo makkelijk en goedkoop als een GoPro, dus we hebben nog even respijt.
Wat schetste onze verbazing vorige week, toen wij werden benaderd door Bas Notenboom van Leap3D. Zoek maar op op internet, leuke site met alle mogelijkheden van de 3D scanner. Bas wilde ons wel een handscanner verkopen. Nou is dat een beetje boven budgetair voor ons schatten we zo in, zelfs zonder dat we een prijsopgave hadden gevraagd.
Maar belangen kunnen best samengaan zonder dat het veel moet kosten gelukkig. Bas en Esther van Leap3D wilden best een stuk Nou Maulin scannen in ruil voor een avontuur.
Dus na wat e-mails over en weer spraken we af bij de Nou Maulin. We maakten samen een scan en deden daarna een doorsteek.

De mogelijkheden van de scanner lijken onbeperkt als je bijvoorbeeld door een gebouw of een mijn  heen wilt lopen, maar de aperatuur is wel een stuk kwetsbaarder en omvangrijker dan een DistoX. Het bereik van de scanner is een meter of 25-30 en dat vat gelijk de beperkingen samen, want het maakt het scannen van de Salle du Verna, om maar wat te noemen, wat lastig, alhoewel de scanner en  de software geschikt zijn om te combineren met een 'traditionele' statiefscanner.
De limiet aan de andere kant  van het speleologisch spectrum is ook niet onbelangrijk; kruipen door zoiets als een met water gevulde Benetier wordt al onmogelijk vanwege het water en de beperkte ruimte. Speleologen die door de grot lopen worden door de scanner ervaren als ruis en dat is ook niet bevorderlijk voor het groepsgevoel zullen we maar zeggen.

Ondanks al deze beperkingen zijn de resultaten van het stuk dat Bas en Esther vandaag gescand hebben ronduit verbluffend.  114 jaar na de publicatie van VMR is ongeveer hetzelfde stuk grot in kaart gebracht met de modernste techniek. Hieronder voorlopig een eenvoudig plaatje ervan. Als alle data verwerkt zijn krijgen we nog wat spectaculairdere beelden te zien.

Bas demonstreert de scanner

daar zit de aansluiting dus...

Het resultaat van een half uurtje scannen; de stipjes buiten de dripline zijn planten.

Na afloop van de doorsteek